Afgelopen week drie jaar geleden kreeg ik te horen dat de borstkanker 12,5 jaar daarvoor was uitgezaaid, in ieder geval naar lymfeklieren en botten.
De afgelopen drie jaar zijn een achtbaan geweest. Borstkanker is geen vorm van kanker waarbij je bovenaan de berg begint en dan langzaamaan (of snel) afglijdt naar steeds wat minder. Hoe mijn (medische) kwaliteit van leven is, hangt sterk af van de medicatie ik op dat moment krijg, of die aanslaat en hoe ik erop reageer.
De meeste hormonale behandelingen doorsta ik heel goed, met klachten die ik kan negeren. Maar soms is een hormoonbehandeling niet genoeg en chemo is voor mij geen piece of cake. Dus ik had goede tijden en knap beroerde tijden. Tot nu toe hebben de goede tijden fors de overhand gehad :).
De laatste maanden liepen de lang zo stabiele markers stilletjes weer wat op. Ik bereidde me op de controle van deze week dan ook goed voor en zette me schrap tegen mogelijk slecht nieuws met een medicijnswitch en onzekere tijden als gevolg.
Hoe ga ik me voelen, zal het volgende medicijn aanslaan? Althans: dat schrap zetten probeer ik dan. Het lukt natuurlijk totaal niet, want hoe doe je dat? En waartegen? Je kunt immers alleen maar afwachten en meebewegen. Je verzetten kost energie die je veel beter aan leuke dingen kunt besteden ;). En leuke dingen doen, daar ben ik behoorlijk goed in.
Tot mijn verbazing waren de markers echter niet verder gestegen en heb ik zomaar weer wat kwalitatief goede tijd erbij gekregen. Niet dat kwaliteit na deze medicijnen op is, totaal niet, maar er is maar één ding zeker en dat is dat ik me met de huidige medicatie heel goed voel. Hoe het daarna wordt kan werkelijk niemand me zeggen.
Ben ik dan met de goede uitslag van gisteren himmelhochjauchzend blij?
Nee blij word ik er niet van, van dat eindeloze dealen met de zekerheid dat slecht nieuws ooit weer komt. Ik ben kennelijk in een periode beland dat ik er gruwelijk van baal dat ik deze diagnose drie jaar geleden kreeg. Of zoals ik gisteren tegen mijn zoon zei: "Ik ben er eigenlijk wel klaar mee, met dat ongeneeslijk ziek zijn."
Toch ben ik nu al drie jaar verder, en ondanks dat ik het moeilijker vind worden om daar steeds maar weer op zinvolle wijze mee om te gaan, ben ik ook dankbaar dat ik er nog mag zijn, en dat ik me goed voel. Ik hang dus geen slingers op, maar tel wél mijn zegeningen :).