Afgelopen zondag won onze zoon De Grote Prijs van Nederland, categorie singer-songwriter.
Een droom die uit kwam en het begin van misschien wel een heel mooie carrière.
Hij zingt Nederlandstalige verhalende liedjes, met heel poëtische teksten en muziek. Hij wordt omringd door 4 topmuzikanten die hem daarbij begeleiden en die 5 samen vormden een magische sfeer in de zaal.
De jury vond dat ook: Vics muziek, de combinatie van tekst en melodie, en performance, grijpt je bij de keel.
Onze briljante zoon kies nu toch voor een leven als muzikant en gezien de uitslag van afgelopen zondag doet hij dat buitengewoon goed.
Eén van de vier liedjes was een verrassing, een geheim. Het bleek een lied voor mij.
"We hebben nog even", en "jij laat mij zien hoe ik dapper kan zijn" zong hij mij en de hele volle Paradiso-zaal toe. Maar goed dat ik zakdoekjes bij me had en dat geldt ook voor heel veel andere aanwezigen. Zondag kreeg ik daarmee het grootste cadeau wat een moeder zich kan wensen. Iedere keer als ik eraan denk dan stroomt het geluksgevoel door mij heen, ook al moest ik de nodige tranen wegpinken. Wat een lief, prachtig, wijs kind hebben wij gekregen. Wat een geluk.
Blij en trots duiken we de kerstdagen en 2017 in.
2016 was echt een bijzonder mooi jaar waarin we samen met zoveel mensen en van zoveel dingen hebben mogen genieten. Liefde, familie, vrienden, natuur, Maasje, reizen, kachel, roodborstjes, bachelor, warmte.
We buigen ons hoofd in dankbaarheid. Het leven is goed.
