Blogs

Iedere keer als ik blad B zie, met de foto van Dicky op de voorpagina en een foto van Dicky zonder kleding elders in het blad, dan voel ik een steek van jaloezie.

Dicky is 75, en kreeg een borstsparende operatie. Haar borsten zijn prachtig. Menig jongere vrouw zou er jaloers op zijn, en ik ook.

Dan realiseer ik me dat ik op mijn 34e al een borstsparende operatie had, maar de bestraling maakte van die borst een naar ding, en dat ik op mijn 42e een dubbele amputatie kreeg. En dat dat eigenlijk best wat is. De reconstructie op mijn 47e pakte niet zo mooi uit.

Op advies van mijn behandelend oncoloog ging ik een praatje maken in Maastricht. De reis erheen was (veel te) vroeg en luchtig want gisteren bleek er een mooie daling van mijn marker en leverwaardes. Ik had me heel goed voorbereid en wist precies wat ik wilde vragen. Makkelijk praten zonder acute druk.

Maastricht is best ver, maar de arts is kwestie is top, zowel als arts, als als mens.

Recent werd ik geïnterviewd voor een blad over het concept Samen Beslissen. Ik mocht mijn verhaal vanuit patiëntperspectief doen. Er is ook een oncoloog bevraagd en de BVN mocht uitleggen hoe de borstkankervereniging dat ziet. Vandaag had ik nog een fotoshoot omdat er een foto bij komt en de fotograaf had alle tijd, maakte minstens 100 foto's. Kreeg ik ze maar! er zitten beslist hele mooie bij.

En ineens is het september en is de zomer voorbij.

Ik ben erg druk geweest deze zomer, met het wonen op verschillende plekken (passen op andermans huis), en daarnaast had ik één weekje vakantie met een grote groep vrienden en één weekje helemaal alleen. Beide vakanties waren fijn, maar toch vond ik het eind augustus wel mooi geweest.

Even een zomerse update, om bij te praten ;) .

In mijn nieuwe huisje heb ik het naar mijn zin. Het is een fijne plek en omdat het een appartement is, biedt het me ook de gelegenheid om er lekker veel opuit te gaan. Ik hoef immers niet veel te doen om het op orde te houden.

Vaak kom je pas aan het verwerken van een periode toe, wanneer je deze hebt kunnen afsluiten. Ik ervaar het zelf, nu een half jaar na de laatste behandeling, wel zo. Er ontstaat een nieuw “normaal”, en hoewel er af en toe nog wel wat gepiekerd wordt, durf ik steeds meer te geloven dat het achter mij ligt. 

Nooit gedacht en toch gebeurd.

Zoals je al kon lezen in mijn vorige blog ben ik verhuisd.

Het woordje 'ik' is daarbij relevant want 'mijn lief' bleef wonen waar we al 22 jaar woonden en ik ga alleen verder. Hij is nu mijn ex-lief, ook al zal ik altijd van hem blijven houden.

Dat hier een wereld vol piekeren, twijfelen, verdriet, angst, durf, pijn en hoop achter verscholen ligt, zal duidelijk zijn.

Net nu ik gisteren na een heel drukke periode weer aan het wandelen ging en ik daarvan genoot, ging het mis. Ik ben recent verhuisd en de luie bank staat nu middenin de woonkamer.

Even lette ik niet op .... en dus bleef mijn teen achter een bankpoot hangen. Daarna stond-ie letterlijk dwars in plaats van recht vooruit, ik heb er een spectaculaire foto van ;) . Ik hoopte nog dat hij alleen uit de kom was, maar nee hoor. Gebroken. Weer wat gebroken dus. Vorig jaar was het mijn elleboog, nu weer een teen.

Gisteren kreeg ik de uitslag van de scan. De scan zelf - de dag ervoor - ervoer ik als een nachtmerrie. Vaak ben ik heel koeltjes, maar sinds ik uitzaaiingen heb, zijn de scans de hel, wanneer er vooraf al stijgende markers zijn.

Het was de afgelopen tijd volop in het nieuws: het feit dat veel (ex-)kankerpatienten na de behandeling met allerlei gezondheidsproblemen worstelen, en dat de zorg op dit gebied soms ook tekortschiet. De uitgebreide aandacht voor dit onderwerp gaat gelijk op met mijn eigen situatie. Het herstel stagneert en op sommige fronten hobbel ik voor mijn gevoel zelfs achteruit. Ik word er niet vrolijk van.