Blogs

We hebben gezwommen en gewandeld.. en gegeten en gedronken en gekletst.

We hebben elkaar omhelst en gevoeld. en gegeten en gedronken en gekletst.

We hebben gelachen en gehuild. en gegeten en gedronken en gekletst.

We hebben een stadje bekeken en in een Romeins zwavelbad gelegen. en gegeten en gedronken en gekletst.

We hebben de bergen en de zee gezien. en gegeten en gedronken en gekletst.

We hebben elkaar gesteund en herinneringen gemaakt om nog heel lang te koesteren, al etend, drinkend en kletsend.

In het kader van 'Genieten van het moment' maken we momenteel opnieuw een bijzondere periode door. We zijn weer in de ban van de Grote Prijs van Nederland:

Twee jaar geleden stond onze zoon al eens met zijn band Valour Up Twice in de finale van de bandcompetitie. Deze keer heeft hij zich zonder dat wij het wisten gemengd in de strijd voor de titel beste Singer-Songwriter van Nederland.

Inmiddels is hij na een magisch optreden gisterenavond als winnaar van de avond doorgedrongen tot de halve finale. Nog 12 artiesten zijn in de race voor die eerste plek.

Opnieuw is de uitslag stabiel ook al was de tumormarker een paar puntjes hoger. Ik hou wel van beweging, schreef ik eerder, maar dalen is nu eenmaal beter dan stijgen, ook al wil een paar puntjes omhoog écht niks zeggen. Schommeling!

Daar stond tegenover dat uit de echo bleek dat de tumor in de oksel van 5 naar 3 cm geslonken was. En dat is wel degelijk 'omlaag' :).

Mij overvalt geen himmelhochjauchzend gevoel na deze berichten. De tijdelijkheid van werkelijk alles blijft gewoon zwaarder dan verwacht.

Duizend doden zie ik sterven

Leuk is er geen een

Duizend doden zie ik sterven

En ik krijg er één

Wordt het lelijk, wordt het hard

Vol van pijn, gemeen en zwart

Zal ik slapen voor altijd

Als ik heel onmerkbaar wegglijd

Duizend doden zie ik sterven

Ik krijg er maar een

Ik verlang niet naar het einde

Ook niet naar de weg erheen

Duizend doden zie ik sterven

Leven wil ik, nog niet dood

Duizend doden zie ik sterven

Angst wordt soms toch zinloos groot

Alweer rustig aan het werk, tentamen gedaan (nog lang wachten op de uitslag!).

Langzaaamaan ontvouwt zich weer een nieuw jaar met studie en werk, na een fijne vakantie.

Na onze vakantie in het voorjaar had ik een megadip, zo tussen de voorbije en de komende controle in.

Deze keer lukt het beter om niet zo te dippen maar even goed ben ik volkomen schizofreen.

Sinds een dag of wat zitten we op de Faeröer-eilanden. Eerst samen met onze zoon en nu weer met zijn tweeën. Als het weer het toelaat, en dat is bijna iedere dag, dan beklimmen we de bergen/heuveltoppen om daarna te genieten van werkelijk spectaculair mooie uitzichten. Vandaag liepen we na enkele uren vast in de dichte mist maar maakten we evengoed een prachtige maar wel zeer veel eisende wandeling. Een paar uur achter elkaar omhoog: ik kan dat nog steeds prima, al viel ik daarna als een blok in slaap. Maar dat was vroeger ook al zo :) Veel vrouwen van 55 zouden het me niet nadoen ;).

Hoewel ik onverminderd fit ben komt de dood in veel van onze gesprekken voor.

Vanavond nog, aan de afwas,  bedacht ik dat we het wel steeds erover hebben dat ik ooit als eerste zal gaan, maar dat ik toch raar zou staan te kijken als mijn lief uiteindelijk als eerste het aardse verlaat. 'Want', zo zegt mijn lief cynisch, de woorden uitsprekend die zo vaak tegen ons gezegd worden 'ik kan morgen ook onder een bus komen'.

Zat ik tot voor kort in een behoorlijke stressdip, nu heb ik daar geen tijd meer voor.

Druk op het werk, drukke nevenwerkzaamheden, druk aan het studeren voor een tentamen half augustus en voor een buitenlands vak dat ik de komende week met Spaanse en Duitse studenten in Berlijn ga doen.

Bijna kwam er nog iets heel anders op mijn pad waardoor ik het nog veel drukker zou krijgen, maar dat buigt alweer de andere kant uit en dat voelt wel goed.

In tegenstelling tot het weer -enorme stortbuien komen op dit moment weer over ons heen- is het op andere fronten stabiel: al vandaag kwam het verlossende mailtje dat ook het bloed stabiel is.

Ik ben het daar niet helemaal mee eens want als ik de serie bezie dan constateer ik nog steeds daling: 87 -78 - 50 - 43.

Na zenuwslopende weken zat ik gisteren dan eindelijk bij mijn oncologe.

Ze straalt rust uit. Is to the point en pakt ondertussen wel de problemen aan die ik per e-mail al had aangekaart.

Dus eerst vroeg ze hoe het medisch met me ging, behoudens de stress die was ontstaan, de afgelopen weken.