trots

Steeds minder vaak denk ik: nu moet ik toch echt een bloggen maar vanmorgen was het er ineens weer even:

'Ons mam' kwam heel even langs op het werk. Ze had een forse wandeling gemaakt. Fietsen gaat niet meer. Autorijden al helemaal niet. En ze had deze week en de komende weken weer vervelende onderzoeken voor een andere kwaal. Maar wandelen zal ze en moet ze. Dus was ze naar de allerverste supermarkt buiten het dorp gewandeld om daar dat éne flesje te scoren wat ze beslist nodig had.

Ons mam heeft al een poos een prothese en speciale bh's, zo sinds maart of april maar ze vindt het maar niks. Ze krijgt er jeuk van, en ze heeft sowieso al jeuk van de tamoxifen, waarvoor ze pilletjes heeft waar ze de hele dag van slaapt, dus die neemt ze natuurlijk niet ;)

Dus gaat ze vooral ook veel zonder bh en zonder prothese op stap. Het kan haar geen zier schelen. Haar knapste dagen zijn al een poosje achter haar: ze zag er vroeger superleuk uit. En op een nieuwe man is zeook al niet uit ;)

Wandelen en geen jeuk vindt ze heel wat belangrijker dan er perfect uit zien. En trouwens: ze ziet er in mijn ogen sowieso perfect uit. Die stoere mama: lekker lopen, netjes in de kleren en niet meer helemaal hetzelfde links als rechts.

Who cares!