Blogs

Ik had een afgelopen week afspraak bij mijn huisarts. Voor een verwijzing naar het ziekenhuis in Maastricht.

Na een heerlijke zomer is de herfst ingezet.

Ik heb geen hekel aan de herfst, aan geen enkel jaargetijde trouwens.

Met de herfst is er een nieuwe periode aangebroken:

Gisteren kreeg ik het bericht dat mijn aanvraag vervroegde IVA-uitkering is goedgekeurd. Het betekent een forse daling van mijn inkomen. Bruto ga je naar 75% maar omdat de arbeidskorting vervalt, ga ik netto naar minder dan 60%. Dat is dus fors inleveren.

Met een zwaar gevoel in mijn buik loop ik over de camping. De bomen zijn groen en de zon schijnt, waarom voel ik me zo verdrietig en ongemakkelijk? We zijn vandaag aangekomen en de tent staat met alles er op en er aan. Het was een hele onderneming voor een weekje aan zee. Het ongemakkelijke gevoel begon zodra we de motor van de bus startten en wegreden. Ik voel me een beetje bezwaard. Mag dit allemaal wel, alleen maar omdat ík het zo leuk vind? En het is zo anders dan de laatste keer dat we kampeerden. Dat was drie jaar geleden. De kinderen zijn zoveel groter nu. Ouder. Anders.

Als je ziek wordt dan heb je ineens een beperkt aantal keuzes. De keuze om te vechten, vluchten of bevriezen, zoals ik heb mogen leren tijdens mijn coachopleiding.

Terugkijkend op mijn ziekteproces heb ik zowel voor de vecht- als vluchtmodus gekozen. Vooral in het begin zat ik in de vechtmodus. Je denkt toch zeker niet dat ik "haar" laat winnen!

De kanker heb ik benaderd als een ontastbaar individu. De Bitch die mijn leven totaal op z'n kop zette. Op slinkse wijze ontnam ze mij mijn gezondheid en vrouwelijkheid.

Stel je voor dat iemand een sprookje vertelt over jouw leven beginnend bij; “Er was eens”.

Mijn eigen sprookje begint met; “Er was eens een vrouw van 29 jaar die een bobbel ontdekte in haar linkerborst....” Wat er toen zou gebeuren wist niemand, niet de schrijver, niet de personages, niemand.