Blogs

Daar sta ik dan voor de spiegel. Twee littekens, vurig en gezwollen van het wondvocht, op m’n platte borstbeen. Ze herinneren aan de plaats waar eerst mijn borsten zaten, zacht en blank, die behoren tot de voltooid verleden tijd. Die borsten die me vrouwelijk en verleidelijk konden laten voelen, die mijn kinderen hebben gevoed, die hun eigen rol speelden in het spel der erotiek. Okee, ze waren niet meer zo parmantig als ze ooit geweest waren, maar daarom niet minder dierbaar. Wat nu te doen?

Om 5.30 gaat de wekker. Ik ben meteen klaarwakker, want vandaag moet ik me om 8.30u melden in Maastricht voor de langverwachte ingreep aan mijn pols. De plastisch chirurg gaat een poging doen om lymfevaten met de bloedvaten te verbinden. Door een sneeuwerig Brabant rijden we zuidwaarts, morgen begint de lente, maar er is nog weinig van te merken. In het ziekenhuis neem ik plaats in de wachtkamer, nu bekruipt me toch wel een beetje een zenuwachtig gevoel. Ik wordt binnengeroepen en mijn liefde moet 1,5 uur zichzelf vermaken in het restaurant van het ziekenhuis.

Vorig weekend bracht ik door in het steen- en steenkoude Noord-Friesland. In logement Doosje werd ik met 9 lotgenoten (vrouwen met uitzaaiingen van borstkanker) opgewacht door de oprichter van stichting Curare, voor een lang weekend verwennen en verwerken.

Omdat we, de lotgenoten, elkaar al kenden was ik niet zenuwachtig. Omdat ik niet lekker in mijn vel zit deze dagen zag ik er toch een beetje tegen op.

We werden hartelijk ontvangen en vanaf de eerste minuut voelde ik dat het helemaal oké was.

Afgelopen week viel er dan de langverwachte brief op de deurmat. Ik scheur snel de envelop open van het MUMC en lees uitnodiging. Op 20 maart word ik verwacht in Maastricht voor de operatie aan mijn hand. Er is inmiddels een aantal operaties aan armen verricht met overwegend goede resultaten.

Als kind had ik een girafje. Een knuffelgirafje eigenlijk, maar je kon het helemaal niet knuffelen: het was keihard en het prikte, maar ik vond het mooi. Ik was altijd al langer, langer dan de andere meisjes, en dat girafje liet me zien dat lang zijn best mooi kan zijn.

Afgelopen weken waren we in Afrika en het werd een onvergetelijke reis. Zó wonderschoon was het.

De reis verliep geweldig goed, geen tegenslagen, geen lekke banden, geen klachten.

Afgelopen week kregen we het bericht dat de combinatie fulvestrant met palbociclib aanslaat. Na twee kuren zijn de tumormarkers met 10% gedaald.

Ik was er zelf redelijk zeker van, zó zeker dat ik al een heel plan voor een mooie rondreis in een Afrikaans land had uitgepuzzeld. En: we gáán! :) :) :)

De dokter is een lieve Chinese vrouw. Ze praat met een fors buitenlands accent, soms wat lastig te volgen. Snel vraagt ze mijn voorgeschiedenis uit maar komt vrij snel “to the point”. Er zitten nog 3 vrouwen in de wachtkamer die dezelfde vragenlijst hebben ingevuld als ik. We komen allemaal voor het zelfde. De wonderdokter in Maastricht.

Donderdag ga ik naar Maastricht.
Inmiddels weet ik wat meer over de afspraak en over de dokter. In de middag mag ik me melden in het MUMC. Daar worden via een speciale techniek  (lymfofluoroscopie) opnames gemaakt van de lymfebanen in mijn arm.

De lymfebanen in de arm worden zichtbaar gemaakt door een contrastvloeistof in te spuiten tussen de vingers en vervolgens wordt met een speciale camera bekeken in hoeverre de lymfebanen nog vocht transporteren van de hand naar de oksel.

Ik had een afgelopen week afspraak bij mijn huisarts. Voor een verwijzing naar het ziekenhuis in Maastricht.