Blogs

Vorige week was het eindelijk zo ver: de tattoo op mijn borst is afgemaakt. Door allerlei omstandigheden zat er ruime tijd tussen de verschillende sessies, terwijl het tatoeëren eigenlijk in een reeks met tussenpozen van 6 weken afgemaakt kan worden. Dan had het met 4 sessies binnen een half jaar klaar kunnen zijn. Nu heb ik er zeker 2 jaar over gedaan. Erg is dat niet, want hierdoor heb ik ook mijn tijd kunnen nemen om er goed over na te denken en het te gebruiken voor de verwerking van mijn verlies.

Lekker weertje, in de tuin werken, in de tuin luieren, beetje poetsen, tripje naar een mooie stad in Europa gedaan, wat lezen (mijn chemo brein is enorm verbeterd, ik kan weer zo een boek van 500 blz lezen, heel fijn), feestje gegeven, wat wandelen met mijn moedertje....

Het leven kabbelt door. Wat een rare tijd is dit. Een jaar geleden leek ik aan mijn laatste periode begonnen en nu dalen de markers gestaag, tot een bijna normaal niveau nu. Over een week of wat een 'jaarlijkse' scan om te zien of de beelden net zo mooi zijn als de bloedwaardes.

Daar sta ik dan voor de spiegel. Twee littekens, vurig en gezwollen van het wondvocht, op m’n platte borstbeen. Ze herinneren aan de plaats waar eerst mijn borsten zaten, zacht en blank, die behoren tot de voltooid verleden tijd. Die borsten die me vrouwelijk en verleidelijk konden laten voelen, die mijn kinderen hebben gevoed, die hun eigen rol speelden in het spel der erotiek. Okee, ze waren niet meer zo parmantig als ze ooit geweest waren, maar daarom niet minder dierbaar. Wat nu te doen?

Om 5.30 gaat de wekker. Ik ben meteen klaarwakker, want vandaag moet ik me om 8.30u melden in Maastricht voor de langverwachte ingreep aan mijn pols. De plastisch chirurg gaat een poging doen om lymfevaten met de bloedvaten te verbinden. Door een sneeuwerig Brabant rijden we zuidwaarts, morgen begint de lente, maar er is nog weinig van te merken. In het ziekenhuis neem ik plaats in de wachtkamer, nu bekruipt me toch wel een beetje een zenuwachtig gevoel. Ik wordt binnengeroepen en mijn liefde moet 1,5 uur zichzelf vermaken in het restaurant van het ziekenhuis.

Vorig weekend bracht ik door in het steen- en steenkoude Noord-Friesland. In logement Doosje werd ik met 9 lotgenoten (vrouwen met uitzaaiingen van borstkanker) opgewacht door de oprichter van stichting Curare, voor een lang weekend verwennen en verwerken.

Omdat we, de lotgenoten, elkaar al kenden was ik niet zenuwachtig. Omdat ik niet lekker in mijn vel zit deze dagen zag ik er toch een beetje tegen op.

We werden hartelijk ontvangen en vanaf de eerste minuut voelde ik dat het helemaal oké was.

Afgelopen week viel er dan de langverwachte brief op de deurmat. Ik scheur snel de envelop open van het MUMC en lees uitnodiging. Op 20 maart word ik verwacht in Maastricht voor de operatie aan mijn hand. Er is inmiddels een aantal operaties aan armen verricht met overwegend goede resultaten.

Als kind had ik een girafje. Een knuffelgirafje eigenlijk, maar je kon het helemaal niet knuffelen: het was keihard en het prikte, maar ik vond het mooi. Ik was altijd al langer, langer dan de andere meisjes, en dat girafje liet me zien dat lang zijn best mooi kan zijn.

Afgelopen weken waren we in Afrika en het werd een onvergetelijke reis. Zó wonderschoon was het.

De reis verliep geweldig goed, geen tegenslagen, geen lekke banden, geen klachten.

Afgelopen week kregen we het bericht dat de combinatie fulvestrant met palbociclib aanslaat. Na twee kuren zijn de tumormarkers met 10% gedaald.

Ik was er zelf redelijk zeker van, zó zeker dat ik al een heel plan voor een mooie rondreis in een Afrikaans land had uitgepuzzeld. En: we gáán! :) :) :)

De dokter is een lieve Chinese vrouw. Ze praat met een fors buitenlands accent, soms wat lastig te volgen. Snel vraagt ze mijn voorgeschiedenis uit maar komt vrij snel “to the point”. Er zitten nog 3 vrouwen in de wachtkamer die dezelfde vragenlijst hebben ingevuld als ik. We komen allemaal voor het zelfde. De wonderdokter in Maastricht.