Blogs

Sinds een dag of wat zitten we op de Faeröer-eilanden. Eerst samen met onze zoon en nu weer met zijn tweeën. Als het weer het toelaat, en dat is bijna iedere dag, dan beklimmen we de bergen/heuveltoppen om daarna te genieten van werkelijk spectaculair mooie uitzichten. Vandaag liepen we na enkele uren vast in de dichte mist maar maakten we evengoed een prachtige maar wel zeer veel eisende wandeling. Een paar uur achter elkaar omhoog: ik kan dat nog steeds prima, al viel ik daarna als een blok in slaap. Maar dat was vroeger ook al zo :) Veel vrouwen van 55 zouden het me niet nadoen ;).

Hoewel ik onverminderd fit ben komt de dood in veel van onze gesprekken voor.

Vanavond nog, aan de afwas,  bedacht ik dat we het wel steeds erover hebben dat ik ooit als eerste zal gaan, maar dat ik toch raar zou staan te kijken als mijn lief uiteindelijk als eerste het aardse verlaat. 'Want', zo zegt mijn lief cynisch, de woorden uitsprekend die zo vaak tegen ons gezegd worden 'ik kan morgen ook onder een bus komen'.

Zat ik tot voor kort in een behoorlijke stressdip, nu heb ik daar geen tijd meer voor.

Druk op het werk, drukke nevenwerkzaamheden, druk aan het studeren voor een tentamen half augustus en voor een buitenlands vak dat ik de komende week met Spaanse en Duitse studenten in Berlijn ga doen.

Bijna kwam er nog iets heel anders op mijn pad waardoor ik het nog veel drukker zou krijgen, maar dat buigt alweer de andere kant uit en dat voelt wel goed.

In tegenstelling tot het weer -enorme stortbuien komen op dit moment weer over ons heen- is het op andere fronten stabiel: al vandaag kwam het verlossende mailtje dat ook het bloed stabiel is.

Ik ben het daar niet helemaal mee eens want als ik de serie bezie dan constateer ik nog steeds daling: 87 -78 - 50 - 43.

Na zenuwslopende weken zat ik gisteren dan eindelijk bij mijn oncologe.

Ze straalt rust uit. Is to the point en pakt ondertussen wel de problemen aan die ik per e-mail al had aangekaart.

Dus eerst vroeg ze hoe het medisch met me ging, behoudens de stress die was ontstaan, de afgelopen weken.

Ongeneeslijk zijn, dat leer je niet in één keer.

In het begin reageerde ik zoals ik altijd dacht dat ik zou reageren: met spijt, met verdriet maar toch ook met nuchterheid en kalmte, ik wist dat ik ook deze klus wel zou gaan klaren.

Nu de uitzaaiingen al weer meer dan een half jaar bekend zijn doet zich een nieuw fenomeen voor.

Allereerst weet ik niet of het hier bijwerkingen van de letrozol betreft of dat het om iets anders gaat.

Ik kom al een heel leven in ziekenhuizen, ook al zitten daar soms periodes van 15 jaar of langer tussen.

Ik heb daarbij een soort van routine ontwikkeld op basis van ervaring: je gaat op controle, je krijgt de uitslag, dan maak je een nieuwe afspraak voor over ... maanden en dan begint het circus weer van voren af aan.

Ik ben 'beter' of in ieder geval niet meer ziek. Toch zijn er een aantal borstkanker-issues waar ik dagelijks tegen aan loop. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel.

Morgen word ik 55.

Bijna 21 jaar geleden bad ik iedere avond tot Onze Lieve Heer dat hij me zou laten leven om te kunnen blijven zorgen voor ons zoontje van toen net twee jaar oud. En Hij luisterde. Of misschien vond Hij het óók wel heel onredelijk dat ik zo jong mijn zo jonge gezin zou moeten verlaten en meende Hij dat het beter was dat ik nog even hier bleef.

"Kanker? Het klinkt als iets dat heel erg vies is!” Doris komt thuis uit school en vraagt wat kanker eigenlijk is. Uiteraard zijn wij niet de enigen die met deze ziekte worden geconfronteerd. Doris komt regelmatig thuis met het verhaal dat een opa, oma, oom of tante van een klasgenootje is overleden. Vandaag werd er ook over de ziekte van een tante gesproken. En dat was kanker.