Blogs

Na een heerlijke vakantie in een paradijselijk oord is het 'gewone leven' weer begonnen.

Was en strijk weer in de kast, alles op orde. Werk hervat en het begin van de Master RW ligt naast me. De eerste hoofdstukken zijn gelezen. De gewone dingen zijn heel erg fijn. Ik hou heel erg van mijn leven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bij thuiskomst zit bij de post een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker.
Ik kijk ernaar en denk: 'Wat een onzin!'

Ik leg het weg, op de stapel.

Het is zaterdagochtend en Doris (mijn 7-jarige dochtertje) en ik staan samen onder de douche. Het is ons vaste weekend-ritueel. En iedere zaterdag komt er dan een vraag over mijn ‘borst die d’r af is’.

Tijdens een zware periode met veel verliezen kwam het behalen van mijn bachelor als eerste goede nieuws hier binnen.

Toen ik daarna ook nog tot de Master werd toegelaten, ook al haalde ik de deadline van 1 februari niet, brak de toekomst nog meer open.

Afgelopen week kwam dan toch het beste bericht: de behandeling slaat aan en daarmee is er toekomst.

(Hoe lang die toekomst dan is? Geen idee…)

Geen lang en uitgebreid blog.

Gewoon simpelweg het bericht dat de tumormarker verder gedaald is. Nog geen normale waarden maar wel gestaag omlaag.

Ik hoef pas weer over drie maanden terug te komen :)))

Verder ben ik vooral moe van alle emoties bij drie overlijdens in korte tijd.

Toch zijn we ook lekker aan het werk, ik maak zelfs extra uren nu ik even niet aan het studeren ben.

En vieren we her en der feestjes:

* gisteren nog voor onze '29 jaar verkering' (dat vieren wij i.p.v. onze trouwdag)

Gisteren was ik bij Annie.

Ze lag mooi opgebaard in hun eigen woonkamer. Bloemen, veel bloemen om haar heen. Op een prachtige door haarzelf uitgezochte doek lag ze nog steeds mooi te zijn. Over haar voeten een doek speciaal voor haar gemaakt.

Ze had haar 'gouden' jurk aan. Het was geen goud, dat zou ook niet zo Annie zijn, en het was geen gewone jurk. Een mooie combinatie van gewone stof en breisel, zacht en stijlvol, in rustige tinten zilvergrijs/creme, met hier en daar wat glans die in de verte aan goud deed denken.

Afgelopen donderdag had ik 's avonds een tentamen. Ik studeer rechten.

Ik had het in een dolle bui 2,5 week geleden gepland in de hoop dat ik zo zou kunnen focussen dat ik dit lastige vak in één keer erin zou kunnen knallen.

Daarna vielen er klappen in onze omgeving, harde klappen. Om niet steeds te hoeven nadenken over de dood verstopte ik me dag en nacht in mijn boeken, als ik niet werkte of met vrienden en nabestaanden verdriet deelde.

Sinds ik in november de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg kan ik uitspraken als “Kop op, ik kan morgen ook onder een bus komen,” niet meer op één hand tellen. Ik glimlach dan lief, bevestig het en bedenk dat degene die zoiets zegt het goed bedoelt en ook niet kán weten hoe zo’n opmerking bij mij binnenkomt.

De onzichtbare kant van kanker.

De onzichtbare kant van kanker is het duiveltje dat op mijn schouder springt, een zaadje plant en in mijn oor piept: “De vraag is niet of maar wanneer we een uitzaaiing bij je vinden.” Waarna hij zich vol overgave in het hellevuur stort. Ik probeer het zaadje met wortel en al te vermorzelen maar het is al afgedaald in de spelonken van mijn brein en vandaar begint het op de gekste momenten tegen me te krijsen.

Mijn oedeemarm en ik

Voor ik geopereerd zou worden informeerde ik bij mijn chirurg naar de kans op een oedeemarm. Ik wist al dat ik besmette klieren had en een volledig okselkliertoilet ging krijgen.

Mijn chirurg valt in de categorie:  Oedeem dat bestaat niet. PUNT.

Geen bucketlist.

Maar in de keuken van mijn moeder hangt een foto van ons gezin, maar dan 20 jaar geleden.

Man, vrouw, kindje van twee jaar oud.

Piepjong zijn ze nog.

En al 20 jaar zie ik ze, zie ik ons daar hangen, eerst in een andere keuken en later in deze keuken. En dan denk ik ‘Wat zien we daar nog jong uit, en knap!’, en ik denk ook ‘Je ziet helemaal niet dat mijn haar toen zo dun was’. En denk ik ‘Maar dat heb ik toch maar mooi gered, al 20 jaar geleden voor het eerst ziek, en nu ben ik er nog steeds.’