Blogs

Ik kom al een heel leven in ziekenhuizen, ook al zitten daar soms periodes van 15 jaar of langer tussen.

Ik heb daarbij een soort van routine ontwikkeld op basis van ervaring: je gaat op controle, je krijgt de uitslag, dan maak je een nieuwe afspraak voor over ... maanden en dan begint het circus weer van voren af aan.

Ik ben 'beter' of in ieder geval niet meer ziek. Toch zijn er een aantal borstkanker-issues waar ik dagelijks tegen aan loop. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel.

Morgen word ik 55.

Bijna 21 jaar geleden bad ik iedere avond tot Onze Lieve Heer dat hij me zou laten leven om te kunnen blijven zorgen voor ons zoontje van toen net twee jaar oud. En Hij luisterde. Of misschien vond Hij het óók wel heel onredelijk dat ik zo jong mijn zo jonge gezin zou moeten verlaten en meende Hij dat het beter was dat ik nog even hier bleef.

"Kanker? Het klinkt als iets dat heel erg vies is!” Doris komt thuis uit school en vraagt wat kanker eigenlijk is. Uiteraard zijn wij niet de enigen die met deze ziekte worden geconfronteerd. Doris komt regelmatig thuis met het verhaal dat een opa, oma, oom of tante van een klasgenootje is overleden. Vandaag werd er ook over de ziekte van een tante gesproken. En dat was kanker.

Onderstaand bericht schreef ik enkele dagen geleden, op 18 april. Na de boosheid kwam het verdriet.

Inmiddels is het leed weer geleden en heb ik gisteren en vandaag genoten van vrij zijn en véél zon. Zo zijn de muizenissen toch weer snel verdwenen. Maar omdat ik in dit blog niet alleen het genieten wil laten zien plaats ik ook deze maar weer.

Zielig

Zielig ben ik. Ja écht.

Na een heerlijke vakantie in een paradijselijk oord is het 'gewone leven' weer begonnen.

Was en strijk weer in de kast, alles op orde. Werk hervat en het begin van de Master RW ligt naast me. De eerste hoofdstukken zijn gelezen. De gewone dingen zijn heel erg fijn. Ik hou heel erg van mijn leven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bij thuiskomst zit bij de post een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker.
Ik kijk ernaar en denk: 'Wat een onzin!'

Ik leg het weg, op de stapel.

Het is zaterdagochtend en Doris (mijn 7-jarige dochtertje) en ik staan samen onder de douche. Het is ons vaste weekend-ritueel. En iedere zaterdag komt er dan een vraag over mijn ‘borst die d’r af is’.

Tijdens een zware periode met veel verliezen kwam het behalen van mijn bachelor als eerste goede nieuws hier binnen.

Toen ik daarna ook nog tot de Master werd toegelaten, ook al haalde ik de deadline van 1 februari niet, brak de toekomst nog meer open.

Afgelopen week kwam dan toch het beste bericht: de behandeling slaat aan en daarmee is er toekomst.

(Hoe lang die toekomst dan is? Geen idee…)

Geen lang en uitgebreid blog.

Gewoon simpelweg het bericht dat de tumormarker verder gedaald is. Nog geen normale waarden maar wel gestaag omlaag.

Ik hoef pas weer over drie maanden terug te komen :)))

Verder ben ik vooral moe van alle emoties bij drie overlijdens in korte tijd.

Toch zijn we ook lekker aan het werk, ik maak zelfs extra uren nu ik even niet aan het studeren ben.

En vieren we her en der feestjes:

* gisteren nog voor onze '29 jaar verkering' (dat vieren wij i.p.v. onze trouwdag)

Gisteren was ik bij Annie.

Ze lag mooi opgebaard in hun eigen woonkamer. Bloemen, veel bloemen om haar heen. Op een prachtige door haarzelf uitgezochte doek lag ze nog steeds mooi te zijn. Over haar voeten een doek speciaal voor haar gemaakt.

Ze had haar 'gouden' jurk aan. Het was geen goud, dat zou ook niet zo Annie zijn, en het was geen gewone jurk. Een mooie combinatie van gewone stof en breisel, zacht en stijlvol, in rustige tinten zilvergrijs/creme, met hier en daar wat glans die in de verte aan goud deed denken.