Blogs

Na zenuwslopende weken zat ik gisteren dan eindelijk bij mijn oncologe.

Ze straalt rust uit. Is to the point en pakt ondertussen wel de problemen aan die ik per e-mail al had aangekaart.

Dus eerst vroeg ze hoe het medisch met me ging, behoudens de stress die was ontstaan, de afgelopen weken.

Ongeneeslijk zijn, dat leer je niet in één keer.

In het begin reageerde ik zoals ik altijd dacht dat ik zou reageren: met spijt, met verdriet maar toch ook met nuchterheid en kalmte, ik wist dat ik ook deze klus wel zou gaan klaren.

Nu de uitzaaiingen al weer meer dan een half jaar bekend zijn doet zich een nieuw fenomeen voor.

Allereerst weet ik niet of het hier bijwerkingen van de letrozol betreft of dat het om iets anders gaat.

Ik kom al een heel leven in ziekenhuizen, ook al zitten daar soms periodes van 15 jaar of langer tussen.

Ik heb daarbij een soort van routine ontwikkeld op basis van ervaring: je gaat op controle, je krijgt de uitslag, dan maak je een nieuwe afspraak voor over ... maanden en dan begint het circus weer van voren af aan.

Ik ben 'beter' of in ieder geval niet meer ziek. Toch zijn er een aantal borstkanker-issues waar ik dagelijks tegen aan loop. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel.

Morgen word ik 55.

Bijna 21 jaar geleden bad ik iedere avond tot Onze Lieve Heer dat hij me zou laten leven om te kunnen blijven zorgen voor ons zoontje van toen net twee jaar oud. En Hij luisterde. Of misschien vond Hij het óók wel heel onredelijk dat ik zo jong mijn zo jonge gezin zou moeten verlaten en meende Hij dat het beter was dat ik nog even hier bleef.

"Kanker? Het klinkt als iets dat heel erg vies is!” Doris komt thuis uit school en vraagt wat kanker eigenlijk is. Uiteraard zijn wij niet de enigen die met deze ziekte worden geconfronteerd. Doris komt regelmatig thuis met het verhaal dat een opa, oma, oom of tante van een klasgenootje is overleden. Vandaag werd er ook over de ziekte van een tante gesproken. En dat was kanker.

Onderstaand bericht schreef ik enkele dagen geleden, op 18 april. Na de boosheid kwam het verdriet.

Inmiddels is het leed weer geleden en heb ik gisteren en vandaag genoten van vrij zijn en véél zon. Zo zijn de muizenissen toch weer snel verdwenen. Maar omdat ik in dit blog niet alleen het genieten wil laten zien plaats ik ook deze maar weer.

Zielig

Zielig ben ik. Ja écht.

Na een heerlijke vakantie in een paradijselijk oord is het 'gewone leven' weer begonnen.

Was en strijk weer in de kast, alles op orde. Werk hervat en het begin van de Master RW ligt naast me. De eerste hoofdstukken zijn gelezen. De gewone dingen zijn heel erg fijn. Ik hou heel erg van mijn leven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bij thuiskomst zit bij de post een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker.
Ik kijk ernaar en denk: 'Wat een onzin!'

Ik leg het weg, op de stapel.

Het is zaterdagochtend en Doris (mijn 7-jarige dochtertje) en ik staan samen onder de douche. Het is ons vaste weekend-ritueel. En iedere zaterdag komt er dan een vraag over mijn ‘borst die d’r af is’.

Tijdens een zware periode met veel verliezen kwam het behalen van mijn bachelor als eerste goede nieuws hier binnen.

Toen ik daarna ook nog tot de Master werd toegelaten, ook al haalde ik de deadline van 1 februari niet, brak de toekomst nog meer open.

Afgelopen week kwam dan toch het beste bericht: de behandeling slaat aan en daarmee is er toekomst.

(Hoe lang die toekomst dan is? Geen idee…)