Blogs

Geen bucketlist.

Maar in de keuken van mijn moeder hangt een foto van ons gezin, maar dan 20 jaar geleden.

Man, vrouw, kindje van twee jaar oud.

Piepjong zijn ze nog.

En al 20 jaar zie ik ze, zie ik ons daar hangen, eerst in een andere keuken en later in deze keuken. En dan denk ik ‘Wat zien we daar nog jong uit, en knap!’, en ik denk ook ‘Je ziet helemaal niet dat mijn haar toen zo dun was’. En denk ik ‘Maar dat heb ik toch maar mooi gered, al 20 jaar geleden voor het eerst ziek, en nu ben ik er nog steeds.’

Als ik beneden zegt mijn lief: “ik heb de krant al opengeslagen voor je klaar liggen en er staat een kop in, die maakt je hele dag goed!” Ik hoor een licht cynisch tintje in zijn stem.

De Volkskrant brengt deze morgen op de voorpagina de blijde boodschap dat ik goed af ben.

Raar haar-debacle

Mijn eerste haarwerk leek zoveel mogelijk op mijn eigen kapsel. Het was zelfs langer omdat ze de pruik niet zo kort konden maken. Ik dacht toen dat het een goed idee zou zijn om tijdens de chemo zoveel mogelijk op mezelf te lijken.

Wat heb ik eraan?

Wat heb ik eraan, als ik lieve artsen ontmoet, maar ze zijn niet duidelijk?

Ik heb heel graag de touwtjes in handen. Dat weet ik van mezelf dus ik train mezelf erin om geduldig te blijven en geen onmogelijke eisen te stellen. Toch heb ik steeds het gevoel dat ik te weinig eisen stel als het mezelf aan gaat. Ben ik niet duidelijk genoeg? Waarom gaat het steeds mis? Ik ben ook maar een mens! Ook al kom ik in gesprekken bloedkalm over, dan wil dat nog niet zeggen dat ik niet in de stress kan schieten:

Met 'kijken in de ziel' op de achtergrond kijk ik terug op deze dag.

De serie gaat deze keer over mensen die weten dat ze dood gaan. Ik wist dat helemaal niet. Eén minuut geleden besloot ik te kijken wat er op TV kwam en omdat ik tot nu alles van deze serie miste dacht ik: nu ga ik eens kijken.

En nu kijk ik naar mensen die net als ik weten dat ze dood gaan.

Dus blijf ik maar kijken. Voor wijze woorden, herkenbaarheid en wie weet wat het nog meer gaat brengen.

De meeste dagen slaag ik er ondanks alles in heel gelukkig te zijn.

De eerste Kerst dat ik verwacht dat er nog Kerst(en) zullen volgen, maar ook bedenk dat het geen eindeloos aantal zal zijn.

De eerste Kerst dat ik niet weet wat ik zal of moet voelen: wordt het emotioneel, anders, verdrietig?

Zowel  mijn lief als ik hebben van onze werkgevers cadeaubonnen voor de Bijenkorf gekregen. Lief!!!

‘Dat is ook jammer’, zegt mijn lief, ‘ik heb er net hartstikke veel gekocht!’. Ik vind dat helemaal niet jammer want ik heb nog shopwensen genoeg ;): een jas, een sjaal, leuke broek, etc.

‘Maar je kunt je afvragen of ik nu wel zo nodig nog mooie kleren moet kopen’, zeg ik dan. ‘Misschien is het wel sund!?! Hoewel, ik kan natuurlijk als het ooit zover is wel mooi in de kist gaan liggen. Of is dat dan ook sund?’

Hoe het met me gaat, vraagt de bedrijfsarts. Ik vertel vriendelijk dat ik daar niet echt antwoord op kan geven. Ook ziet ze in mijn status dat ik bijna nooit ziek ben: dat is best knap van haar! Ik leg vriendelijk uit dat ik pas in de loop van dit jaar in loondienst ben gegaan dus geen ziektegeschiedenis in loondienst ken, maar dat desalniettemin haar veronderstelling klopt: ik ben inderdaad nooit ziek.

Behalve dat ik, zo moet ik nu constateren, eens in de tien jaar kanker lijk te krijgen, maar dat zeg ik er niet bij.

Begonnen aan een nieuw leven ligt er een plan om zoveel mogelijk daar van te genieten. Dat plan lag er altijd al en de uitvoering betrof een soort van doorlopend project zonder haast. De tijd om al die leuke dingen te doen leek eindeloos ook al is dat natuurlijk voor niemand zo.

Nu het perspectief aanmerkelijk is veranderd en de eindeloosheid korter lijkt dan voorheen, ontstaat er haast in mijn hoofd. Wanneer is dat einde dan? Hoeveel tijd is er eigenlijk om alle leuke dingen toch nog te realiseren?

(weer) Thuis

Toen ik hier kort na de oprichting kwam aanwaaien - ik werd depressief van arimidex - belandde ik in een warm bad. Eerst was ik nog wat argwanend. "Zo leuk kan het op een kankersite niet zijn," dacht ik. Maar dat was het wel, bovendien werd ik er geholpen met goede raad en steun. Ik kwam en ben hier eigenlijk nooit meer echt weggegaan. Ik voelde me thuis.