Blogs

Gisteren was ik bij Annie.

Ze lag mooi opgebaard in hun eigen woonkamer. Bloemen, veel bloemen om haar heen. Op een prachtige door haarzelf uitgezochte doek lag ze nog steeds mooi te zijn. Over haar voeten een doek speciaal voor haar gemaakt.

Ze had haar 'gouden' jurk aan. Het was geen goud, dat zou ook niet zo Annie zijn, en het was geen gewone jurk. Een mooie combinatie van gewone stof en breisel, zacht en stijlvol, in rustige tinten zilvergrijs/creme, met hier en daar wat glans die in de verte aan goud deed denken.

Afgelopen donderdag had ik 's avonds een tentamen. Ik studeer rechten.

Ik had het in een dolle bui 2,5 week geleden gepland in de hoop dat ik zo zou kunnen focussen dat ik dit lastige vak in één keer erin zou kunnen knallen.

Daarna vielen er klappen in onze omgeving, harde klappen. Om niet steeds te hoeven nadenken over de dood verstopte ik me dag en nacht in mijn boeken, als ik niet werkte of met vrienden en nabestaanden verdriet deelde.

Sinds ik in november de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg kan ik uitspraken als “Kop op, ik kan morgen ook onder een bus komen,” niet meer op één hand tellen. Ik glimlach dan lief, bevestig het en bedenk dat degene die zoiets zegt het goed bedoelt en ook niet kán weten hoe zo’n opmerking bij mij binnenkomt.

De onzichtbare kant van kanker.

De onzichtbare kant van kanker is het duiveltje dat op mijn schouder springt, een zaadje plant en in mijn oor piept: “De vraag is niet of maar wanneer we een uitzaaiing bij je vinden.” Waarna hij zich vol overgave in het hellevuur stort. Ik probeer het zaadje met wortel en al te vermorzelen maar het is al afgedaald in de spelonken van mijn brein en vandaar begint het op de gekste momenten tegen me te krijsen.

Mijn oedeemarm en ik

Voor ik geopereerd zou worden informeerde ik bij mijn chirurg naar de kans op een oedeemarm. Ik wist al dat ik besmette klieren had en een volledig okselkliertoilet ging krijgen.

Mijn chirurg valt in de categorie:  Oedeem dat bestaat niet. PUNT.

Geen bucketlist.

Maar in de keuken van mijn moeder hangt een foto van ons gezin, maar dan 20 jaar geleden.

Man, vrouw, kindje van twee jaar oud.

Piepjong zijn ze nog.

En al 20 jaar zie ik ze, zie ik ons daar hangen, eerst in een andere keuken en later in deze keuken. En dan denk ik ‘Wat zien we daar nog jong uit, en knap!’, en ik denk ook ‘Je ziet helemaal niet dat mijn haar toen zo dun was’. En denk ik ‘Maar dat heb ik toch maar mooi gered, al 20 jaar geleden voor het eerst ziek, en nu ben ik er nog steeds.’

Als ik beneden zegt mijn lief: “ik heb de krant al opengeslagen voor je klaar liggen en er staat een kop in, die maakt je hele dag goed!” Ik hoor een licht cynisch tintje in zijn stem.

De Volkskrant brengt deze morgen op de voorpagina de blijde boodschap dat ik goed af ben.

Raar haar-debacle

Mijn eerste haarwerk leek zoveel mogelijk op mijn eigen kapsel. Het was zelfs langer omdat ze de pruik niet zo kort konden maken. Ik dacht toen dat het een goed idee zou zijn om tijdens de chemo zoveel mogelijk op mezelf te lijken.

Wat heb ik eraan?

Wat heb ik eraan, als ik lieve artsen ontmoet, maar ze zijn niet duidelijk?

Ik heb heel graag de touwtjes in handen. Dat weet ik van mezelf dus ik train mezelf erin om geduldig te blijven en geen onmogelijke eisen te stellen. Toch heb ik steeds het gevoel dat ik te weinig eisen stel als het mezelf aan gaat. Ben ik niet duidelijk genoeg? Waarom gaat het steeds mis? Ik ben ook maar een mens! Ook al kom ik in gesprekken bloedkalm over, dan wil dat nog niet zeggen dat ik niet in de stress kan schieten:

Met 'kijken in de ziel' op de achtergrond kijk ik terug op deze dag.

De serie gaat deze keer over mensen die weten dat ze dood gaan. Ik wist dat helemaal niet. Eén minuut geleden besloot ik te kijken wat er op TV kwam en omdat ik tot nu alles van deze serie miste dacht ik: nu ga ik eens kijken.

En nu kijk ik naar mensen die net als ik weten dat ze dood gaan.

Dus blijf ik maar kijken. Voor wijze woorden, herkenbaarheid en wie weet wat het nog meer gaat brengen.

De meeste dagen slaag ik er ondanks alles in heel gelukkig te zijn.