Daar sta ik dan voor de spiegel. Twee littekens, vurig en gezwollen van het wondvocht, op m’n platte borstbeen. Ze herinneren aan de plaats waar eerst mijn borsten zaten, zacht en blank, die behoren tot de voltooid verleden tijd. Die borsten die me vrouwelijk en verleidelijk konden laten voelen, die mijn kinderen hebben gevoed, die hun eigen rol speelden in het spel der erotiek. Okee, ze waren niet meer zo parmantig als ze ooit geweest waren, maar daarom niet minder dierbaar. Wat nu te doen?
