Primaire tabs

Blogs van Kooistra

Zichtbaarheid

donderdag, 10 oktober 2013

Het is inmiddels elf maanden geleden dat bij mijn vrouw borstkanker werd ontdekt. Ze is nu voor de derde keer geopereerd. Nadat ontdekt werd dat ze draagster is van het BRCA2-gen was de keuze voor een tweede borstamputatie snel gemaakt. Ook haar eierstokken en eileiders worden verwijderd. Volgende week krijgen we uitslag van het weefsel.

Als een donderslag bij heldere hemel

maandag, 26 augustus 2013

Afgelopen dinsdag werd ik gebeld: "Ik heb het gen, ik heb het gen. Ik dacht ga ik een stukje fietsen of open ik de envelop. Ik heb de envelop geopend en kon het niet geloven".

Pieken en dalen

maandag, 5 augustus 2013

Meer en meer word ik me bewust dat het nooit meer zal zijn als voor november 2012. Zoals ik het me had voorgesteld hoe het na de chemo en bestraling zou zijn is dag en nacht verschil.  De illusie om je leven "op te pakken en doorgaan zoals eerder" is weg. En blijft weg.

Wat blijft is de enorme krater die de kanker heeft ingeslagen op ons leven. Niets meer onbevangen, nu nog dagelijks gedachten hopen dat de kanker niet terugkomt. Met een neergeslagen gevoel dat je hierop geen vat kan krijgen. En wat je ook niet krijgt.

Weer een nieuw ritme

zaterdag, 8 juni 2013

Inmiddels is het vier weken geleden dat mijn vrouw haar laatste chemokuur kreeg. Die heeft ze goed doorstaan. Inmiddels hadden we een ritme te pakken waar we beide onze weg in vonden.

De positiviteit en het doorzettingsvermogen bleven constant aanwezig. Na de laatste kuur gingen we enkele dagen weg met ons gezin. Heerlijk, maar ook vreemd.

Second opinion ja of nee?

vrijdag, 12 april 2013

November 2012. De diagnose is gesteld. Mijn vrouw heeft borstkanker. Maar welke soort, welke gradatie, welke stappen moeten we nemen? Zoveel vragen, zoveel informatie. Meestal is het zo, dat als je met iets geconfronteerd wordt je ineens via alle media over hetzelfde onderwerp hoort of leest. Zo ook tijdens de maand November speelde Movember (gaat over prostaatkanker waar ikzelf aan deelnam), bepaalde medicijnen voor borstkanker was in het nieuws, en hoe borstkanker beter kan worden behandeld, etc. Ineens allemaal actuele onderwerpen over (borst)kanker.

Hoe vertellen we het de kinderen van 8 maanden, vier en 6 jaar?

dinsdag, 12 maart 2013

Moeten we het wel vertellen? Wij als ouder van onze drie kinderen, 10 maanden, vier en zes jaar zijn staan voor open en eerlijkheid. Want immers liegen mag niet. Maar dit onderwerp is wel heel zwaar en de kinderen kunnen hun moeder verliezen. En ik mijn liefde van mijn leven. Hoe bescherm je ze. De situatie was zelfs zo toen we het vreselijke nieuws hoorde de volgende dag onze oudste jarig was.

Van paniek naar de overlevingsmodus

woensdag, 6 maart 2013

Toen ik hoorde dat mijn vrouw borstkanker had raakte ik in paniek. Hoe moest het nu verder? Hoe zou ons leven eruit gaan zien? Welke stappen zouden we allemaal moeten doorlopen? Ik kon mijn vrouw kwijtraken, hoe moest het nu verder met mijn gezin? Hoe zouden de kinderen het oppakken?

Het vloog me aan, tranen liepen over mijn wangen. Ik wil het beste voor mijn vrouw, niets aan het toeval overlaten en weten waar ik aan toe ben. Maar dat weet je nu juist niet met deze vreselijke ziekte.

De kinderen helpen mee met het afknippen van het haar.

woensdag, 27 februari 2013

Afgelopen donderdag (31 januari) hebben we haar haren afgeknipt. Ze had haarpijn en wilde niet afwachten tot het er met plukken uit zou vallen. Dus mochten de kinderen samen met de kapster de schaar erin zetten. De oudste was helemaal in haar element, ze vond het knippen geweldig. Onze middelste, een jongen, keek lijdzaam toe. Hij vond het niet echt erg, maar leuk was anders. En de jongste observeerde het gebeuren met een liga in z'n hand. Zelf had ik de (video)camera in mijn hand. In een kwartiertje was het gebeurd.

Help! Mijn vrouw heeft borstkanker. Wat kan ik doen?

woensdag, 27 februari 2013

“Meneer, wilt u mee komen? Uw vrouw heeft u nodig, ze is emotioneel.” In shock sta ik op en loop met de verpleegster mee. In de echokamer zie ik haar liggen. Ze schudt met haar hoofd. Mijn hart staat stil.

De echoscopist stelt zich voor en gaat zitten. Ik neem ook plaats naast mijn vrouw. We houden elkaars handen vast. "Het ziet ernaar uit dat mevrouw een kwaadaardige tumor heeft. Die heeft namelijk grillige vormen", zegt de arts. Ik luister, maar de informatie komt niet meer binnen.